Canggu

Vandaag vliegen we naar Bali! Super benieuwd hoe het hier gaat zijn. Normaalgesproken wanneer we de koffer moeten pakken, betekent dit terug naar huis, maar nu betekent dit gewoon een heerlijke verlenging en voortzetting van onder reis op een ander eilandje. Geluksmomentje! We vliegen rond half 4 en zijn, zoals altijd, veel te vroeg op het vliegveld. Wat blijkt is dat je maar een uur van te voren kan inchecken, daarna door de douane moet en dan kan boarden. Omdat het een klein vliegveld is, is dit ook prima te doen. Helaas zitten wij dus al om 1 uur ready op het vliegveld om te gaan. Dit wordt dus echt tijd uitzitten. Ook geen leuke winkeltjes om te shoppen, dus de enige optie die over blijft is; eten! Nadat er 2,5 uur voorbij zijn gekropen, kunnen we inchecken. Hierna door de douane. Je verwacht hier eigenlijk nooit een probleem, maar je weet het maar nooit. Vloeiend ging ik door het poortje, en mijn handbagage kwam ook in het bakje aangerold. Hierna kwam mitch, poortje ging prima. Maar waar blijft die handbagage toch? De rugzak van mitch wordt en tussenuit gevist. Schijnbaar hadden ze iets verdachts gezien? Tasje open en spullen eruit. Niks bijzonders is er op te merken. Op een gegeven moment zegt, niet eens in een vraagvorm, de starre vrouw: selfie-stick! Uhm, ja die hebben we bij? Mag dat dan niet? Selfie-stick luggage, buldert de vrouw en wijst terug naar de incheckbalie. We gaan maar niet in discussie maar ik zie aan mitch zijn hoofd dat hij zich redelijk irriteert. We vragen ons af wat voor een gevaar een selfie-stick kan brengen in de cabine. Het ergste scenario wat we kunnen bedenken is dat de selfie-stick iets uit de tas steekt, waardoor er een stewardess over kan struikelen in het gangpad. Thja dat zou heftig zijn. Wij wisten in ieder geval niet dat zit niet in de handbagage mocht, op Schiphol deden ze hier niet moeilijk over. Nou goed, mitch is uiteindelijk terug naar de incheckbalie gegaan, onze koffie moest weer retour, selfie-stick erin en koffer weer inchecken. We waren in ieder geval niet de enige die dit niet wisten, bij de incheckbalie stonden nog drie andere mensen, met een selfie-stick in de hand. Gevalletje lekker duidelijk. We waren snel in Bali geland, en zoals de heenreis kwamen onze koffers weer mega snel de band opgerold. Weer een opluchting!

Taxi hadden van te voren al geregeld, dus we moesten alleen even zoeken naar een man die een bordje vast zou houden met onze naam. Gevonden! Koffers in de auto en gaan. Het is hier weer een uur later dan in Java, dus helaas is het al donker. Toch zie je in het donker al een enorm verschil met Java. Bali ziet er een stuk verwesterd uit. Veel meer winkeltjes en restaurantjes. De huizen hier zien er niet uit alsof ze ieder moment in elkaar kunnen storten net zoals in Java. De straten zijn schoner en er zijn veel meer toeristen. Ook zijn er veel beeldjes en gebouwen voor het offeren. Deze zijn op een hele mooie traditionele manier gebouwd. Hierin en op straat liggen vaak de offermandjes met rijst en bloemen. De Balinezen offeren elke dag zo’n mandje aan de goden voor o.a welvaart en gezondheid. We komen aan bij onze bestemming in Canggu. We hebben hier een privé villa met eigen zwembad! Weer een vinkje op de bucketlist! Het ziet er hier erg dromerig uit. Het bed heeft een romantische klamboe (welke natuurlijk gewoon een praktische reden heeft, maar ik vind de romantische reden leuker), een buitenbadkamer en dus een lekker zwembadje voor onszelf. Jaja, het relaxen kan weer beginnen. Zoals ik al eerder heb vermeldt, gaan we op Bali vooral dat doen. We verblijven 4 nachten in dit heerlijke huisje en daarna gaan we door naar het eiland Nusa Lembongan. We zijn nog even naar het strand geweest in Canggu. Een echt surfersstrand is het hier. Golven zijn hoog en overal om je heen zie je surfborden, afgetrainde mensen en blond haar met de sea-salt look (weliswaar niet uit een flesje uit de winkel verkregen). Vanaf het terrasje keken we uit op het strand. Ik had een een kokosnoot besteld en als echte toerist heb ik hier met een rietje uit gedronken. Hierna nog wat souvenirs winkeltjes afgestruind. Leuke dingen hebben ze hier, maar zoals in elk ander winkeltje is het assortiment aan souvenirs hetzelfde. Dit betekent wel dat je als Nederlander je hobby kan uitoefenen; afdingen! De rest van de dagen hebben we doorgebracht aan ons zwembad. De temperatuur hier lijkt hoger te zijn dan in Java. Ontbijt werd iedere ochtend heerlijk aan de deur geserveerd. We hoefde geen wekker te zetten, we hadden namelijk een persoonlijke wekker die wel 4 uur lang aan het snoezen was, jawel ik heb het over een haan. Dit was het enige aan dit verblijf wat niet super prettig was. Rond de klok van half 5 ging het beest staan kraaien en stopte pas rond half 9. Ik heb regelmatig gedroomd over hoe ik dat beest ving en het kraaien liet ophouden, maar werd als snel uit deze droom geholpen door een kraai van de haan. Hè jammer, het was dus een droom.

Liefsxx

Yogjakarta

Om 7.15 uur ging de wekker. Heerlijk dat je deze gewoon kan uitzetten en niet naar het werk hoeft. Nee, de wekker op vakantie zetten betekend vaak alleen maar leuke dingen. Reizen naar een andere plaats of een activiteit ondernemen. Dit eerste was vandaag het geval. Een lekker vers gemaakt ontbijtje stond al klaar. Om 9 uur zaten we in de taxi naar Yogja. Ja, dit wordt weer een lange rit, maar genoeg om ons mee te vermaken. We hebben veel geluk met het verkeer. Kunnen gelijk over het bruggetje heen, deze is breed genoeg voor een auto, dus het tegenliggend verkeer zal ongeveer 1,5 uur vertraging hebben. Na een paar korte pauzes, waarbij eten en het strekken van de benen nog waardevoller blijken dan dat ze al waren, komen we aan in ons verblijf. Helaas is het al bijna donker! We pakken de nodige dingen uit en bereiden ons voor op morgen. We willen graag de Borobudur en de Prambanan bezoeken, dus nog vervoer regelen staat op de to do list. We hebben wel wat leuks gevonden, Sunrise tour Borobudur! Dit is iets wat ik heel graag wilde doen, en had er thuis al het een en ander over gelezen. Vooral mitch was erg enthousiast over dit idee toen de wekker om 3.00 uur ‘s-ochtends ging. Want wil je de zonsopgang zien, dan hoor je toch echt bij de vroege-vogel club. Dit betekend dat we om 3.30 uur in de taxi zaten op weg naar de tempel. Onze chauffeur zat ook nog redelijk in slaapmodus, gezien hij niet enorm veel zei. Elke keer ook die toeristen die een Sunrise tour willen doen, zal hen ook niet veel goeds doen. Eenmaal daar kregen we een bijpassende sticker als toegangsbewijs en een zaklamp. Deze laatste hadden we echt nodig om onze weg naar de tempel te vinden en de treden veilig te beklimmen. Daar zitten we dan, in het donker. Hoelang zou dit eigenlijk duren? Er is nog geen teken dat de zon snel zal opkomen. Hopelijk duurt het niet te lang, want het is toch best wel frisjes! We zijn niet de enige die de wekker vroeg hebben moeten zetten vandaag. De tempel stroomt vol met toeristen, die allemaal de beste plek willen hebben voor het uitzicht. Ha! De lucht recht voor ons kleurt wat donkerblauw wat erg opvalt tegen de zwarte sterrenhemel. Dit betekend dat wij helemaal goed zitten. Kon ook niet anders met mitch bij me die vaak weet waar de zon op komt en onder gaat ;)! Hoelang de zonsopgang heeft geduurd en hoe laat deze er was, geen idee. We hebben vooral van het magische uitzicht genoten en ook vooral in het moment! Met de opgang van de zon onthulde de tempel zich en wat was dit prachtig! De ochtend dauw was in de verte te zien en hing boven de groene zee van bomen en planten. Ook zagen we de zon achter de vulkaan vandaan komen. Al met al, zeker de moeite waard om met onze slaap oogjes als zombies achter in de taxi te zitten. Met het daglicht nog evenover de tempel gelopen. De details zijn echt bizar gaaf om te zien. Paar foto’s gemaakt als herinnering, hopelijk zijn ze een beetje gelukt! Op naar het ontbijt, want we hebben wel trek gekregen. Hierna vervolgen we onze reis naar de Prambanan tempel. In tegenstelling tot de Borobudur, is dit een hindoeïstische tempel. Om deze tempel te bekijken is, moet je een toegangskaartje kopen voor het Park. De eerste is de Prambanan Candi. Dit is de grootste. Wat een bouwwerken zijn het zeg. Bijzonder weer om te zien en totaal verschillend in vergelijking met de Borobudur. Details komen hier nog beter naar voren. Wat opvalt bij de tempels is dat er veel schade is aan de tempels. Brokstukken stenen liggen als hoopjes bij elkaar als legoblokjes. De aardbeving van 2006 heeft ook hier zijn vingerafdruk achtergelaten. Renovaties van tempels zijn opgestart en de puinhoop aan brokstukken lijken al gesorteerd te zijn. Terwijl het beeld van de tempels op ons in laten werken, worden we door locals aangesproken. Jawel, de vraag hadden we al gemist; can we make a picture? Hop, even snel met hen op de foto is prima dachten we. Toch kwamen we er niet zo snel vanaf als dat we dachten. Wat bleek is dat de locals leraren zijn op een middelbaren school. De scholieren komen aangesneld en binnen no-time staan 24 ogen ons met bewondering aan te kijken, 4 leraren en 8 scholieren. Enigszins verlegen vragen ze of ze een interview mogen afnemen voor een opdracht. Haha, tuurlijk! Alleen maar goed dat ze Engels leren op school. Grappig om te zien dat de leraren net zo enthousiast en giechelig waren als de studenten. Na het einde van het interview nog een foto, zodat wij weer verder konden met sightseeing. Het park was best groot. We konden rond gereden worden in een klein treintje, golfkarretje of met de tandemfiets. Mijn voorkeur ging uit naar de eerste twee opties, in verband met het feit dat fietsen en ik niet de beste vrienden zijn. Had iets te maken met Fysieke inspanning en de warmte. Helaas moeten we wachten om meer mensen voordat het karretje gaat rijden. Hierom is toch de keus gevallen voor de tandem. Ja, daar gingen we dan door het park, als echt Nederlanders fietsten we naar de andere tempels. Hebben we toch ook weer even gedaan. Toch leuke ervaring waarbij communicatie en samenwerking even op de proef wordt gesteld. Na deze dag terug gebracht naar ons verblijf. Pff we zijn echt op van deze activiteiten in combinatie met het onmenselijk vroeg opstaan. We vinden een hip tentje waar we iets te eten pakken. De volgende dag en tevens de laatste dag op Java staat het relaxen weer op de voorgrond. Welverdiend dachten wij! Ons verblijf heeft een rooftop-infinity pool! Helemaal goed. Wij hebben de dag hier heerlijk doorgebracht. Rustig zwemmen en genieten van het uitzicht. Morgen vliegen we naar Bali om onze reis daar voort te zetten. We zijn benieuwd wat dit ons gaat brengen. Wel weten we dat we iets minder zullen ondernemen en echt de ontspanning zullen opzoeken! Ik heb het gevoel dat Bali ons daar vast en zeker niet in gaat teleurstellen.

Liefs xx Tanja

Pangandaran

Pangandaran is een vissersdorpje in het zuid-westen van Java. We verblijven in een te schattig bed en breakfast met 5 verblijven en een verfrissend zwembad. 3 nachten zullen we hier vertoeven. Het verblijf is met aandacht opgezet waarbij overal waar je kijkt leuke beeldjes en mooie bloemen te zien zijn. Onze kamer ziet er tevens schattig uit met een buitenbadkamer, wat een luxe. Hier kunnen we prima een dagje ontspannen. Morgen gaan we dit ook doen aan het zwembad en het strand welke we vanuit onze kamer kunnen zien. De dag hierna gaan we de Green Canyon en de Green Valley bezoeken. We merken goed dat we van de stad naar een dorpje zijn gegaan. Het is veel rustiger. We zien hier weinig toeristen en er zijn weinig plekken waar je op het terras kunt zitten. Dehostess verteld ons dat dit komt omdat het toeristenseizoen al bijna over is.

Tijd voor relaxtime terwijl we het zwembad heerlijk voor onszelf hebben. Lekker temperatuurtje, boekje lezen, muziek luisten en zwemmen. Hierna gaan we nog even naar het strand voor een strandwandeling. Ook een heel ander strand dan dat we in Europa zijn gewend. De zee is ruiger en heeft meer golven. Ook staat er aan de rand van het strand begroeiing waaronder palmbomen met kokosnootjes! Op het strand liggen veel bootjes. Heerlijk die rust hier.

De opvolgende dag werden we opgehaald door de taxi voor de Green Valley en Canyon tour. Veel over gelezen dat dit erg mooi zou zijn, we zijn benieuwd. De taxi-chauffeur en gids zijn zoals de rest van de bevolking die we hebben gezien en gesproken, super vriendelijk en vrolijk. Hij komt ook uit het dorp en verteld volop. Verteld hierbij ook over de verwoestende tsunami van 2006, en welke sporen deze tot op de dag van vandaag nog heeft achtergelaten. Erg indrukwekkend om te horen en ook de plekken te zien waar hij over verteld, terwijl we erlangs rijden. Voor ons niet eens in te beelden hoe dit zou moeten zijn geweest. Hijzelf heeft moeten rennen voor de 12 meter hoge golven. Bizar!

Tijdens de weg naar de Valley, vraagt de guide of hij een dorpje zou mogen laten zien. Leuk, is juist wat we gaaf vinden. We stoppen bij een dorpje waarbij alles super primitief is. In dit dorp staan de kokosnoten centraal. Ze gebruikten deze veel zelf maar voornamelijk voor de export. Nog een gevaarlijke baantje om kokosnoten uit de bomen te krijgen. Ze klimmen in de bomen, die wel tot 14 meter hoog kunnen worden, zonder beveiliging op de blote voeten met een machete. En ja, het gebeurt helaas regelmatig dat we iemand uit de boom valt. En ja, dat loopt nooit goed af. Hij geeft aan dat ze geen keus hebben ivm met dat dit de manier van geld verdienen is voor hen. We kijken onze ogen hier uit! We gaan langs de wooden-puppet-maker. Hij maakt alle poppen en beeldjes met de hand. Prachtig om te zien. Op een gegeven moment vraagt de guide of nog iets willen zien ‘can i show you my bath?’. Uh ja tuurlijk, lijkt ons geen probleem om de wasruimte te zien. Dit was alleen even een kleine miscommunicatie.. Een andere inwoner komt met een immens beest, hij heet micheal, naar ons toe gelopen. Het kwartje viel bij ons, een bat in plaats van bath. Daar was die dan. Een vleermuis welke, niet overdreven, 20x zo groot is dan de vleermuis die we in Nederland kennen. Dan niet gesproken over zijn grootte wanneer hij zijn vleugels spreid. Hij werd keurig aan een stokje gehangen en hield ons nauwlettend in de gaten. Onze guide vroeg of we hem wilde vasthouden voor een foto. Het enige wat ik hoorde terwijl ik naar dat beest keek was; RABIES, ik geef je RABIES. Vriendelijk dit afgewimpeld en als twee bange toeristjes stonden we ‘Micheal’ van een afstand te bekijken. Moet toegeven, wel een mooi beestje. Maar daar blijft het bij. Die twee heren vonden het wel grappig. Hierna onze reis naar de Valley voortgezet. Hij vertelde ons dat we geluk hadden, het water was nu zo helder en groen, in lange tijd was dit niet zo geweest. Ons eenmaal omgekleed in onze zwemkleding liepen we de Valley in. We hadden enkel een onderwatercamera bij. De slippers gingen in een waterdichte luchtzak welke onze guide meenam. We mochten de Valley (grote rivier in het oerwoud) uit zwemmen onder leiding van onze guide natuurlijk. Dit omdat er veel stenen in het water lagen waarbij je soms moest zwemmen en soms moest klimmen. Hij wist precies de veilige routes. Het water was koud! Maar geen tijd om hierbij stil te staan. Niet miepen en hop gaan! Eerst hebben we een klein stukje terug gezwommen in de grot. Heeel gaaf! Daarna met de stroming meegezwommen. De stenen onder het water waren erg glad. De guide vloog er als het ware overheen. Mitch ging ook super vlot. Daar achteraan kwam ik gesjokt, voorzichtig met het evenwicht en coördinatie van een 2 jarige. Uiteindelijk moesten we van een mini-waterval afspringen, spannend maar super vet! Daarna konden we ook als een soort Tarzan en Jane van een touw springen in het water. Later hebben we nog een groep Chinese toeristen ingehaald, welke allemaal in het veiligheidsvest hingen. Medelijden met de betreffende guide welke hen moest voorttrekken. Maar wauw, wat een ervaring was dit zeg! Het water was koud, maar o zo helder. Toen we het water uit kwamen merkte ik een kramp in mijn gezicht. Dit kwam gewoon doordat ik continue een mega glimlach op mijn gezicht had gehad! De natuur eromheen zo prachtig. Kan het niet vaak genoeg zeggen, maar Java is zo mooi en groen! Lunch na deze indrukwekkende maar vermoeiende zwemtocht staat voor ons geserveerd. Super veel eten, iets wat we nooit met zn tweetjes op kunnen. Ze zijn bijzonder gastvrij! Op weg naar de Canyon maken we nog een tussenstop. Hij vertelt waar we naar toe gaan, maar we begrijpen niet wat hij bedoeld. Eenmaal aangekomen zijn we blij verrast! We zijn in een opvanghuis voor schildpadden welke gewond zijn en moeten herstellen. Geweldig initiatief! We mochtende schildpadden vasthouden, menn wat zijn die zwaar! Na een donatie voor het goede doel weer verder. De canyon is tevens een grote rivier door de jungle. We varen hier met een bootje doorheen. Tevens indrukwekkend om te zien. Eenmaal in de canyon aangekomen even een pauze. Er wordt ons aangeboden of we nog willen zwemmen, maar hier passen we even voor. Genieten van het adembenemende uitzicht is voldoende. Aan het einde van de tour gaan we nog langs een bamboebrug. Deze is door de locals zelf gemaakt en enkel geschikt voor voetgangers en scooters. We heb en erover heen gelopen, maar heel stabiel leek het niet, smal en wiebelig was die zeker. Graag zou ik er niet overheen rijden. Na deze dag vol indrukken en mooie uitzichten liggen we uitgeteld op bed. Ook dit hadden we zeker niet willen missen in onze reis. Zeker een aanrader om deze tour te doen met Di-Din. Morgen weer vroeg op voor de reis naar Yogya!

Liefs xx Tanja

Kampung Naga

Vandaag reizen we door van Bandung naar Pangandaran. Gezien dit een redelijk lange autorit is van ongeveer 7 uur, hebben we besloten een leuke stop te willen maken in een traditioneel dorpje. We moeten hiervoor een klein stukje omrijden, maar dat betekend wel dat we een gave tussenstop hebben voor de pauze. Na ongeveer 4 uur arriveren we in Kampung Naga. Als ik het zo beschrijf klinkt de tijd van het autorijden wel erglang, maar dit hebben we helemaal niet zo ervaren. We rijden langs zulke prachtige natuur. Overal is het groen. We rijden niet op de snelweg, die is er niet naar dit dorp. Dit betekend dat het hobbel de bobbel weggetjes zijn door de natuur en door veel verschillende kleine dorpjes. Wauw, alleen dit is al zo indrukwekkend. Elk uitzicht, elke seconde is anders. De dorpjes bestaan uit erg kleurrijke huisjes, wij zouden dit echter echt als bouwvallen zien. Het is een ongeordende stapel van stenen en andere verschillende materialen welke vier muren vormen. Er is niet altijd sprake van een deur of ramen. De daken van de huizen lijken met alle gaten erin niet geheel waterdicht. Sommige hebben dakpannen, andere zijn bekleed met palmbladeren of verwerkte bamboe. Het ziet er erg primitief en kwetsbaar uit, maar tegelijkertijd zo eigentijds en mooi. In vergelijking met thuis vragen wij ons af hoe mensen zo kunnen wonen. Wij verwend met al onze luxe, hier is er geen spoor van te bekennen. Toch zijn de mensen hier super gelukkig. We zien veel kinderen langs de weg lopen in schooluniformen. Zij gaan van maandag tot en met zaterdag naar school. Voor maandag tm donderdag dragen zij een wit met rood uniform. De vrijdag en zaterdag dragen zijn een bruin uniform. Lekker boeiende informatie, i know!

We stoppen in Kampung Naga voor een pauze stop. Onze chauffeur en tourgide kunnen lunchen en rusten, terwijl wij afdalen naar het traditionele dorpje. Kan het nog wel traditioneler dan dat we al hadden gezien? Ja, dat kan zeker! We dalen 300 treden af naar het dorp. Het is werkelijk een idyllisch plaatje. We lopen door een immens groene vallei waarbij veel verschillende soorten begroeiing is en uitgestrekte rijstvelden. We worden door een local rondgeleid. Hij verteld dat er 300 mensen in het dorp wonen. Het zit nu vol en er is geen ruimte om bij te bouwen. In het dorp wonen alleen de originele families van vroeger. Je mag hier enkel wonen als je er bent geboren en trouwt met iemand anders uit het dorp. Wanneer je met iemand trouwt buiten het dorp, dien je het dorp te verlaten. Er is als het ware al een wachtlijst voor de originele bewoners ontstaan. Ze beschouwen het als een privilege om hier te mogen wonen. De huizen staan dicht op elkaar gebouwd voornamelijk van bamboe. Ze zien het allemaal het zelfde uit, heel mooi om te zien. Onder elk huis is een ruimte voor de kippen. Ieder in het dorp heeft een eigen taak. Vissen in de naastgelegen rivier, vis schoonmaken, aardappels schillen, rijst oogsten, rijst verwerken, verzorgen van de dieren noem maar op. Allemaal traditionele taken. Wanneer we door het dorp lopen, zien we iedereen aan het werk. Er zijn paadjes aangelegd over het water van hout en bamboe. Verder zijn de trappen gemaakt van stenen en klei. We worden uitgenodigd om een huis te bekijken en dienen onze schoenen buiten te laten. Ik had heel verstandig mijn witte sneakers aangedaan welke, je raadt het al, nu niet meer wit zijn. Eenmaal binnen zien we een kookplaats met een grote pan. Vuur wordt binnen gemaakt met hout. Verder staat er een klein rekje in de kamer waar kookgerei in geplaatst is. Verder staat er niks in de ruimte. We zitten op de grond en krijgen zelfgemaakte thee en cassave-kroepoek. Het dorp is voornamelijk zelfvoorzienend (rijstvelden, bananenbomen, cassave, zoete aardappel, vis, kip en eieren). Producten die zij zelf niet hebben, halen zij in het dorp verderop. Ze vlechten zelf manden door bamboe te verwerken. We worden ontzettend vriendelijk ontvangen en iedereen glimlacht naar ons. Welkom voel je je hier direct. Als bedankje geven we de local een pakje met stroopwafels. Ben benieuwd wat ze ervan vinden! Vol indrukken maar ook verbazing dat mensen zo kunnen leven met zo weinig materialen stappen we weer in de auto om onze reis voort te zetten. Als je in Java bent en de kans ziet om dit dorp te bezoeken, doe het! Dit is iets unieks en zie je niet zomaar langs de weg.

Het continue veranderende uitzicht vanuit de auto zorgt ervoor dat we ons niet vervelen. Dit maakt de uiteindelijke reis van 9 uur prima te doen. Rond 16.00 uur arriveren we in Pangandaran.

Liefs!xx

Bandung

Eenmaal in Bandung aangekomen rond het middaguur. Even een powernap was de bedoeling, maar dit was al snel uit de hand gelopen naar een aantal uren. Vandaag staat er niet veel op de planning, enkel nodige spullen uitpakken, leuk restaurantje zoeken en langs de supermarkt. Bandung is een enorm grote stad met ongeveer 7.000.000 inwoners! Je kunt je voorstellen dat dit erg druk is. Dat verkeer verbaast ons toch enorm. Ze rijden hier ten eerste aan de andere kant, opzich geen probleem. Verder is het gebruik van de toeter een gewoonte die elke minuut minimaal 8x wordt gebruikt. Scooters, VEEL scooters. Stoplichten zie je zelden en het fenomeen stoep is ook niet echt bekend. Beetje voorzichtig langs de weg lopen en hopen dat we niet hoeven over te steken, want hoe dan? Als echte Nederlanders even de Starbucks binnen gewandeld waar we zeer vriendelijk werden ontvangen. Tips over de stad gekregen en een vriendelijke boodschap op onze koffiebekers. Avondeten was heerlijk en in vergelijking met NL zo goedkoop. In NL heb je denk ik net een voorgerecht waarbij je hier met twee personen eet. Terug op de hotelkamer de volgende dag uitgestippeld. Met een taxi-chauffeur langs Kawa Putih en theeplantages is het idee.

Zoals gepland, komt de taxi-chauffeur ons in de ochtend ophalen. Hij spreek Engels wat fijn is en geeft ons wat tips en informatie. Eerste stop is Kawa-Putih. Dit is een kratermeer met een hele bijzondere kleur. Heel licht troebel blauw-wittig met geel/groenig zand. Dit schijnt door het zwavel te komen. De lucht die er hangt is ook erg bijzonder, hiervoor de hippe mondkapjes gekregen. In de rotswand is een kleine opening waarbij je zwavelwolken ziet ontsnappen, prachtig gezicht. Na wat toeristische kiekjes te hebben geschoten, werden we door een local aangesproken of we een foto wilde maken. Tuurlijk, geen probleem! Alleen verkeerd begrepen. In plaats van dat we een foto van de locals maakten, wilde ze graag met ons op de foto. Giechelend als kleine meisjes verzamelden ze zich om ons heen (mannen en vrouwen van rond de 45 jaar). Uhm, beetje bijzonder maar prima. Hierna viel ons op dat we wel een beetje werden aangestaard. Mogelijk had het feit dat we de enige blanken waren, ermee te maken. Theeplantages was de volgende stop. Door de velden gelopen, wat een prachtig uitzicht. Alles is zo groen en de velden zijn enorm groot. Ook in de plantages wisten ze ons echter te vinden. Nog een keer foto’s gemaakt met de locals. Taxichauffeur vertelde ons later dat ze ons vinden lijken op acteurs en filmsterren. Zien niet vaak blanken mensen in hun gebied, vandaar dat ze zich zenuwachtig gedragen, giechelen als 6-jarige meisjes en je met een buiging bedanken. Ach, een keer wat anders toch! :) Tevens wat feitjes geleerd over welke blaadjes worden gebruikt voor verschillende soorten thee. Hierna was het idee naar huis, maar onze chauffeur had nog wel een aantal dingen die hij wilde laten zien. We zijn naar een meer in de bergen geweest, daarna kort geluncht en als laatste naar een heet water bron in de bergen. Hiervoor moesten we ongeveer 20 minuten de berg op lopen. Chauffeur bood ons de optie aan om de scooter te pakken, zou sneller zijn. Na het pad bekeken te hebben besloten dit niet te doen. Dit pad zag er zo broos uit met grote kuilen en keien. Als ik er naar keek, viel het als het ware al uit elkaar. Nee, wij lopen wel. Eenmaal boven een prachtig uitzicht. Zwavelgeur was aanwezig en overal langs je kwam stoom naar boven. Het water was enorm warm. Mooi gezicht om de locals te zien genieten van het water. Het is een prachtig plekje in de natuur, omringt door enkel groen. Nog zo onaangetast door de mens. Samen een momentje gepakt om van dit uitzicht te genieten. Daarna toch nog snel foto’s gemaakt met de locals (is hier toch wel een ding, zou dit op andere plekken ook zo zijn?). Hierna weer terug afgezet inhet hotel. Wat een aanrader is dit als je in de buurt van Bandung bent. Prachtig om te zien en prima toe doen met een taxi-chauffeur.

Morgen staat er een vermoeiende dag op de planning. We gaan weer doorreizen naar de volgende plek. Via een traditioneel dorpje, Kampung Naga op weg naar Pangandaran. Ongeveer een reis van 9 uur.

Xx liefs Tanja

Daar gaan we! Indonesië

Vandaag is het dan eindelijk zover, we gaan naar Indonesië! We hebben het er samen vaak over gehad dat we graag een keer Java wilde bezoeken, alleen het verplaatsen tijdens je vakantie is dat wel iets voor mij? Ik ben gewend geweest vaak op een plek te blijven tijdens de vakantie, en vanuit die plek dingen te ondernemen. Doorreizen, wisselen van accomodaties, niet precies weten hoe je ergens komt en wanneer is iets wat mij toch wel spannend leek (en nog steeds is). Nu toch besloten dit te gaan doen en hierbij de eilanden Java en Bali te gaan verkennen. Een georganiseerde reis viel voor ons direct af, ‘we zien ons al gaan tussen de bejaarden’. In onze omgeving, vrienden familie en collega’s hebben we geïnformeerd wat nu echt de aanraders zijn. Wat zijn de must-see’s, tips voor het reizen tussendoor en leuke plekjes om te eten en drinken. Flink wat tips ontvangen. Samen met de tips en het lezen van travel-blogs op internet hebben we onze reis gepland. Accomodaties zijn geboekt en globaal uitgestippeld welke activiteiten we willen doen. Inentingen check! Paspoorten check! Lokaal geld halen check! Vragend aan elkaar of we alles bij hebben draaien we de deur opslot. Of we alles bijhebben zullen we vanzelf te weten komen. Op het vliegveld ging alles super snel. Voor we het wisten zaten we in het vliegtuig op weg naar Singapore. Kleine 20 minuutjes vertraging voelde als 3 druppels op een gloeiende plaat van een vlucht van 12 uur en drie kwartier. No problem, als we onze overstap maar halen is het prima! Tijdens de vlucht ons vermaakt met het assortiment aan series op het schermpje voor ons. Muziekje luisteren, maaltijdjes nuttigen, oncomfortabel inslaap vallen, overbeweeglijke achterbuurvrouw en huilende baby’s sommen deze vlucht prima op. Overstap met gemak kunnen halen. We verbaasden ons over de enorme rust die er heersten op het vliegveld in Singapore. Dan ga je je afvragen waarom we ons op Schiphol toch zo druk maken en zoveel haast hebben. Erg verfrissend die rust. De vlucht naar Jakarta duurde 1,5 uur, en was echt een peanut vergeleken met de eerste vlucht. Next stop: Koffers ophalen. Normaal gesproken iets waar we als bijna de laatste moeten wachten, waarbij de angst van het kwijt zijn van de koffers erg groot is. Nu kwamen onze beide koffers werkelijk als een van de eerste de band op gerold (typisch geluksmomentje).Innerlijk vreugdesprongetje dat de vakantie kan beginnen, want zeg nou eerlijk, een vakantie waarbij je koffer kwijt zou zijn is gewoon kut. Alleen al het geregel eromheen maakt me moe (nog moe’er dan na een reis van ongeveer 18 uur).

Daar zijn we dan, in Jakarta! Veel van deze stad zullen we niet zien. Een autorit naar Bandung staat direct op de planning. Liever hadden we de trein genomen wegens het financiële voordeel, maar op zondag rijden er dus geen treinen naar Bandung (really..?). Top, opzoek naar een taxi-chauffeur die ons niet gaat proberen af te zetten. Ik kan je vertellen dat dit best een moeilijke taak is op het vliegveld. Op de grote taxi plaats worden we aangestaard door verschillende taxi-bedrijven die ons alleen zien als een wandelende portemonnee. Uiteindelijk een prima deal kunnen sluiten, maar als echte Nederlander blijven we dit toch echt wel duur vinden. Achja, we willen gewoon weer vertrekken dus gaan met die banaan. Oké, verkeer in Java is heftig. Verkeersregels weet ik niet of ze die echt hebben. Als ze die wel hebben weet ik in ieder geval dat niemand zich eraan houdt. 1 woord; CHOAS. Eenmaal aangekomen in Bandung, kan onze chauffeur onze accomodatie niet vinden. Na diverse malen stoppen langs de weg, zodat hij de weg kan vragen aan locals, zenuwachtige lachstuipen van de chauffeur, boze telefoontjes van de chauffeur naar zijn baas en zweetdruppeltjes van de chauffeur komen we aan bij onze accomodatie. Thanks! Een douche en slaapplek is niet overbodig. Morgen weer fris en fruitig aan de dag beginnen! Xx

Welkom

Welkom op deze reis-log!

Normaal gesproken hou ik mijn vakantie niet bij, maar deze komende reis leek ons dit wel erg leuk! De reis is naar Indonesië, voor ons de eerste keer buiten Europa!

Ik hou je op de hoogte van onze nieuwe avonturen in Indonesië!

Liefs Tanja